هم شاگردی سلام

 یاسمن (چند قدم نزدیکتر به خدا) گفت:

وای نمیدونی چقدر دلم واسه مدرسه تنگ شده بود. امروز واقعا کیف کردم.

 نینو گفت:

وووووع.....اول مهر..مدرسه...متنفرم!
یادمه یه معلم ادبیاتی داشتیم به اسم خانم جلودار زاده که فقط و فقط از انشاهای سوزناک و غمگین خوشش می اومد که بچه های کلاس ما تو نوشتنش استاد بودن.مثلا راجع به یه دختر یتیم یا یه بچه کور و از این چیزا و بعد خوندنش سر کلاس معلم حتی گریه هم می کرد برای نوشته! منم اون موقع تو این خطا نبودم.. انشاهای من سبک مقاله ای و روزنامه ای بود و هر وقت می خوندم فقط می گفت " دیگه کی انشا می خونه؟"
آخر سر دیدم فایده نداره برای همین منم شرو کردم به ادای هم کلاسی هام رو در آوردن و مثل اونها انشا نوشتم. یه انشا رو تو 3 روز می نوشتم چون بلد نبودم و از هم کلاسی هام تقلید می کردم. باورتون نمی شه خانم معلم یه روز بهم گفت خیلی انشا نوشتنت خوب شده!! خوب از نظر اون اینجوری بود!!!!بازم خاطره های مسخره دارم مثلا از آقای گرجیان که "میم" می شناستش!

واسه همین از مدرسه بدم میاد چون خودم نبودم. باز دانشگاه خیلی بهتر بود.