تا حالا شده براتون پیش بیاد که با یه نفر بخواین راجع به یه موضوعی بحث کنین ، یا مثلا بخواین یه چیزی رو به یه نفر بگین که محتواش اصلا قشنگ نیست. یعنی میظورم اینه که حرفی که میخواین بزنین یا حاوی یه پیام دردناکه یا شخصیت یه نفر رو میبره زیر سوال یا یه جورایی بیانگر یه حرکت ضد اخلاقیه.

اینجور مواقع معمولا هر دو طرف میدونن تو ذهن اون یکی چی میگذره. نگفته حرف همدیگه رو خوندن اما برای اینکه هم با شخصیت رفتار کنن هم از کلمات بهتری استفاده کنن و یا اینکه سعی کنن که طرف مقابل رو زیاد ناراحت نکنن، از یه سری کلمات زیبا و قشنگ به عنوان ویترین اون جمله استفاده میکنن.

یعنی یه جمله با کلمات زیبا در ظاهر اما با مفهوم نازیبا در باطن.

در این موارد من یکی میمیرم و زنده میشم تا بیام یه جمله رو به طرفم بگم. هی تو ذهنم دنبال کلمه میگردم. هی من و مون میکنم. یه وقتایی هم اخرش کم میارم و یه چیزی میگم که نباید بگم. کلا خیلی برام سخته.

کاش میشد حرفامون ظاهر و باطن یکسان داشته باشن. نه؟



البته من کلا از بچگی با جمله سازی مشکل داشتم