اول بگم که من چند تا مطلب تو ذهنمه که هی‌ می‌خوام بیام بذارم اینجا، ولی‌ یا اینقدر خسته‌ام که حال ندارم چیزی بنویسم، یا اگه حالشو دارم یه موضوعی مثل امروز پیش میاد، که اون مطالب به تعویق میفتن

امروز داشتم با مامانم تلفنی صحبت می‌کردم، داشتیم راجع به آفت دهان حرف میزدیم، من گفتم که ما سرچ کردیم، به این نتیجه رسیدیم که اونایی که احتمال آفت زدن دارن، نباید از خمیردندون یا دهانشویه که سدیم لوریل سولفات داره استفاده کنن. خلاصه این بحث علمی‌ ادامه پیدا کرد، تا اینکه مامانم گفت که من به پیشنهاد دندونپزشکم "سنسوداین" استفاده می‌کنم، گرون تره ولی‌ خیلی‌ خوبه.

گفتم آره اینجا هم هست، از بقیه خمیر دندون‌ها گرون تره، اونجا چنده؟ گفت که ۳۶۰۰ تومن! خوب بله نسبت به خمیر دندون پونه و داروگر ،... که فوق فوقش ۱۰۰۰ تومن باشه، این گرون حساب می‌شه.

حالا بشنوید خلاقیت ایرانی‌ رو:

مامانم گفت که دختر همسایه روبرویمون ویزیتور این شرکت هست، تعریف کرده که شرکت مدتی ضرر میداده، بعد از کلی‌ پیگیری، دیدن که اي دل غافل. هموطنان عزیز وقتی‌ به فروشگاه هايی مثل شهروند یا رفاه،... مراجعه می‌کنن، این خمیر دندون رو از تو جعبه اش در میارن، میذارن تو جعبه پونه (برای مثل میگم پونه) و زمانی‌ که خریدشون رو میبرن صندوق حساب کن ه، صندوقدر بی‌چاره از همه جا بیخبر بارکد پونه رو وارد می‌کنه، غافل از اینکه توش سنسوداین هست! قهقهه

حالا این شده، که شرکت محترم تو هر فروشگاهی یه ویزیتور کاشته که هم برای محصولش تبلیغ کنه هم مواظب خمیر دندون‌ها باشه.

میدونم که گریه داره، ولی‌ من تا ۱ ساعت داشتم به این قضیه میخندیدم (به خدا خندهٔ من از صد تا گریه بد تره)

باور کنین من اگه صد سال فکر می‌کردم همچین چیزی به ذهنم نمیرسید. شما چطور؟