امید منو دعوت کرده که از اولینهای زندگیم بنویسم، والا برای من همیشه کیفیت مهم بوده نه کمیت یعنی‌ منظورم اینه که بیشتر از اینکه اولین‌ها یادم بمونه، مهمترین‌ها یادم میمونه. خوب آخه همیشه اولین‌ها مهمترین ها، یا به عبارتی‌ خاطره برانگیز‌ترین‌ها نیستن (حالا چه خاطره خوب چه خاطره بد)

ولی‌ با این حال سعیمو می‌کنم که یه چیزایی‌ بنویسم

اولین روز مدرسه: روز خاصی‌ نبود، چون مامان من معلم بود و من قبل از اون بار‌ها و بار‌ها محیط مدرسه رو دیده بودم، حس خاصی‌ نداشتم

اولین معلم: مثل همه یادمه، البته من همهٔ معلم‌ها رو یادمه، یه خانمی بود به اسم نظر بختیاری که کمی‌ لهجه داشت و به نظر من اصلا برای کلاس اول مناسب نبود. نمیگم بدم میومد ازش ولی‌ عاشقشم نبودم. عاشق معلم کلاس دومم بودم اسمش امير زرگر بود.

اولین جایزه: والا یادم نمیاد، اینقدر جایزه گرفتم تو بچگیم که اصلا یادم نیست اولینش کدوم بود.

اولین تنبیه والدین: خوب هر بچه یی تنبیه می‌شه، مگه می‌شه که نشه؟ ولی‌ یکیشو خوب یادمه اون لحظه خیلی‌ بهم سخت گذشت تو یادم مونده ولی‌ از دلم رفته.

اولین تنبیه مدرسه: چه حرفا، منو تنبیه؟ اصلا امکان نداشت، نه اینکه چون من خیلی‌ دختر خوبی‌ بودم، نه! چون مامان من با همهٔ معلم‌های من دوست بود، و من همیشه مجبور بودم طوری رفتار کنم که آبروی مامانم حفظ بشه و البته معلم‌ها هم خیلی‌ رعایت مامانمو میکردن و به من چیزی نمیگفتن.

اولین دوست پسر: استغفرلله، ببین چه چیزایی‌ از ادم می‌پرسن تو رو خدا. سوال بعدی لطفا

اولین تصادف: ها ها ها، تاریخی، ۲ حرکت در ۱ روز. تازه گواهینامه گرفته بودم. بابام هم تازه یه پژو ۴۰۵ البالويی گرفته بود، یه بار موقع داخل شدن به حیاط اینه کمک رو شکوندم عصرش هم موقع بیرون اومدن از حیاط سمت راننده رو نقاشی‌ کوبیسم کردم، برا همینه که معمولا وظیفهٔ خطیر پارکینگ رو به دیگران میسپرم

اولین کتک کاری: باز سوال‌های عجیب و غریب، بابا من و کتک کاری آخه؟ درگیری لفظی داشتم، ولی‌ اولینشو یادم نمیاد. یادم نمیاد از کی‌ فهمیدم که می‌تونم وارد جنگ‌های تن به تن بشم. ولی‌ تو دانشگاه یه جنگ سرد داشتم که هیچ وقت یادم نمیره!

اولین سفر خارجی‌: نه امید جان من اصلا دوبی‌ نرفتم تا حالا، ترکیه و بلغارستان بود با خانواده وقتی‌ که کلاس اول دبستان رو تموم کردم

اولین دیدار حضرت دوست: سعادت نداشتم تا حالا

اینا رو هم خودم اضافه می‌کنم

اولین دوست صمیمی‌: اسمش آنا هست، از قبل از دبستان با هم دوست بودیم، هنوزم که هنوزه با هم دوستیم. مامانامون هم از بچگی‌ با هم دوستن، قراره دخترامونم با هم دوست باشن.

اولين تقلب اساسي: كلاس پنجم امتحان انشا ثلث سوم ،البته هيچ كس نفهيد ها همه گذاشتن به حساب استعداد بي حد و حصر من . من يه متن طولاني با يه شعر بلند بالا با كلي ايه و حديث در باره شان معلم رو از روي كتاب ادبيات دوم دبيرستان رو نويسي كرده بودم و وقتي سر امتحان گفتن كاغذ پيش نويس از خودتون منم همون رو از كيفم در اوردم و حالا رو نويسي نكن پس كي بكن! (تقلب در حد تيم ملي ، طوريكه تو حوزه تصحيح اوراق انشام دست به دست همه گشته و معلم ها از روش يادداشت برداشتن)

اولين جعل امضا: كلاس سوم دبستان امضاي بابام رو خيلي ناشيانه جعل كردم طوريكه مجبور شدم هم نمره رو نشون بدو هم گردنمو براي اين حركت زشتم كج كنم. اخه اينقدر ناشيانه بود كه مطمئن بودم معلمم منو ميكشه. ولي بعدش تو اين كار ماهر شدم. الان هر امضايي رو ميتونم جعل كنم

اولین سفر دونفره من و همسرم: یزد، چقدر هم سخت گذشت، آخه تا رسیدیم من سرما خوردم، البته شانس آوردیم که قبلش یزد رو دیده بودیم وگرنه دلمون میسوخت.

اولین روزی که برای ۴ سال تحصیل از خانوادم جدا شدم و رفتم تهران: اه اه اه، ۲۴ ساعت گریه کردم، باورم نمی‌شد که اینقدر وابسته باشم، روز خود شناسی‌ بود. هنوزم وقتی‌ می‌خوام برای یه مدت طولانی‌ خدافظی‌ کنم هوا بارونی‌ می‌شه.

اولین دیدارهدفمند با شوهرم: یه قراره ۴ نفره برای افطار که در نهایت بدجنسی دوستان تنظیم شده بود. 

خوب کلا اولین و آخرین خیلی‌ هست تو زندگی‌، ولی‌ من الان چیز دیگه‌ای به ذهنم نمیرسه، شما بپرسین من جواب بدم.

خوب شما هم اگه دوست داریم در این بازی‌ شرکت کنین، من از طرف خودم و امید دعوت می‌کنم

یکی‌ از دوستانم قبلا از ماجراهایی که با هلندی‌ها داشته نوشته بود، حالا من می‌خوام از این ور دنیا از ماجراهایی که با ایرانی‌‌های اینجا داشتم بنویسم.
اینم اضافه کنم، که اینجا پر از ایرانی‌ هست. یعنی‌ ۵۰% دانشجوهای دکترا، ۹۰% دانشجوهای فوق و ۴۰%دانشجوهای لیسانس ایرانی‌ هستن.


1-پارسال همین موقع ها، یکم زودتر، آقای همسر می‌خواست امتحان آیلتس بده. ما بین کلاسا یکی‌ از هموطنا رو میبینه.
همسر: آقا این امتحانش چه جوریاست؟
هموطن: خیلی‌ اسون از تافل به مراتب اسون تره. فقط حواست باشه که رایتینگشو نباید با مداد بنویسی‌ ها. باید با خودکار بنویسی‌، خودکار آبی!!!! اگه با مداد بنویسی‌ ازت نمره کم می‌شه.
همسر: خوب اگه اشتباه نوشتم چی‌؟
هموطن: باید حواستو جمع کنی‌ دیگه، اگرم یه چیزی رو اشتباه نوشتی، خط خطی‌ نکنی‌ ها، یه خط ظریف و باریک روش بکش چون باید بدونن تو قبلش چه کلمه یی نوشته بودی، وگرنه نمره کم می‌کنه!!!!
آقای همسر اومد برای من تعریف کرد، منم شدم و به فکر فرو رفتم که آخه مگه می‌شه؟
بعد از ۲ ماه فهمیدیم که این آقای هموطن اصلا تا حالا تو عمرش امتحان آیلتس نداده.

2-ما یه مدتی‌ دنبالش بودیم که خونمونو با یه خونه کوچک تر عوض کنیم. دوتا‌ دیگه از دوستامون هم که اتفاقا اونا هم مثل ما زوج هستن، میخواستن همینکارو بکنن. قرار شد اگه ما یه خونه کوچک پیدا کردیم، اونا بیان جای ما. برای همین چند بار من و اون خانوم هموطن با هم رفتیم دفتر اون شرکتی که ما ازش خونه اجاره کردیم تا ببینیم مورد مناسبی برای ما دارن یا نه. این مکالمه بار آخر اتفاق افتاده
هموطن: ببین میم جون من می‌خوام که اگه خونه شما رو به من نداد به اسم "ا" اجاره کنم
من: "ا" ؟؟؟؟
هموطن: آره، آخه داره میاد اینجا که درس بخونه.
من: ( در حالیکه یه عالم علامت سوال بالای سرم سبز شده) راست میگی‌؟ ا؟ چی‌ بخونه؟
هموطن: رشتهٔ "ت"* ، از این رشته‌هایی‌ نیست که ایرانی‌‌ها می‌رن ميخونن ها
من: (تو دلم) حالا من افغاني ولي ببخشین شما که خواهر "ا" هستی مثلا کجایی هستی؟
بعدا فهمیدیم اگه ایرانی‌‌ها نمیرن "ت" بخونن، چون این رشته توسط پاکستانی‌‌ها اشغال شده!

3-سر کلاس نشستیم، استاد محترم داره شروع می‌کنه به درس دادن، یهو میبینم که ۳تا شیر مثلثی کوچک** میفته تو کیفم.
من: اینا چیه؟
هموطن: شیرن
من: خوب می‌خوام چیکار؟
هموطن: بخور
من: (تو دلم) آخه این ۶۰ سی‌ سی‌ شیر کجای دل منو میگیره که تو میری از روی ترولی قهوه بر میداری؟ آخه چرا اینکارا رو می‌کنین؟ چرا آبرو برای ما نمیذارین؟

4-سر کلاس، وقتی‌ استاد رنگ تفریح (برک) میده، یه ظرف کوچک پلاستیکی‌ از تو
کیفم در میارم که توش هله هوله ریختم و قراره که نهارم باشه. کنارم هم یکی‌
از هموطنان عزیز نشسته.
هموطن: (بدون هیچ مقدمه) این ظرفا خیلی‌ گرونن! از اینجا خریدی یا از ایران آوردی؟
من: (تودلم) یعنی‌ به من نمیاد که ظرف گرون داشته باشم؟ در حالیکه این ظرف اصلا گرون نیست! آخه آدم اینقدر ندید بدید؟

5-صبح زود تازه سوار اتوبوس شدیم که بریم دانشگاه، همون هموطن بالايی هم تو اتوبوس کنار من ایستاده***
هموطن: آخر هفته از هوای خوب لذت بردین؟
من: آره هوا خیلی‌ خوب بود
هموطن: کجا رفتین؟
من: هیچ جا خونه بودیم
هموطن: یعنی‌ هیچ‌ خبری نداری که الان تعریف کنی‌؟
من: نه
هموطن: پس تو دیروز تو چت گفتی‌ که کار داری و وقت نداری، الان میگی‌ خبری نبود
من: خوب كارای خورده ریز و عقب مونده زیاد داشتم
هموطن: نکنه چرت و پرتای وبلاگ سامان**** رو هم تو مینویسی؟
من: (تو دلم) خوب اگه دوست نداری نخون عزیزم، مگه مجبورت کردن؟


از این به بعد دیگه دیالوگ نیست.

سر کلاس نشستیم، یه دختر ایرانی‌ سمت راستم، یکی‌ دیگه هم سمت چپم هست، کلاس کلی خسته کنندست. من و نفر سمت راستی‌ داریم راجع به مسائل خودمون حرف می‌زنیم. نفر سمت چپی‌ هی‌ از من میپرسه که اون یکی‌ چی‌ گفت؟ خوب آخه دختر جان، چیزی که مربوط به شما باشه نگفت، مربوط به مسائل خودمون هست. تا اینکه حوصله خانوم سمت چپی‌ سر میره و به صورت خود جوش شروع می‌کنه جیبای کیف منو میگرده، در این لحظه من اینجوریم

هموطن محترم میاد دم خونمون ( این همون امتحان آیلتسی هست) میگه که اچار پیچ گوشتی دارین؟ منم اون چیزایی‌ که داشتیم رو بهش دادم. وقتی‌ برام پس آورد، گفتم که کارت راه افتاد؟ گفت آره یه دوچرخه بود گویا صاحب نداشت، زینشو باز کردیم گذاشتیم رو دوچرخه خودمون. و من باز به فکر فرو میرم، از خلقت ایرانی‌ ها!

از این دست مسائل کم نیست، که زیاد هم هست، خیلی‌ زیاد. و ما اینجا هی‌ میبینیم و هی‌ در خود میریزیم و کسی‌ هم جز شما نیست که براش بگیم.

* جهت ناشناس موندن از حرف اول هر كلمه استفاده شده

** اين شير ها براي ريختن تو قهوه است و اينقدر كوچكن كه يدونش هم براي قهوه كمه

*** اينجا هم اگه شلوغ بشه ما تو اتوبوس مي ايستيم. باور كنيين

**** آقاي همسر هستن

اول بگم که من چند تا مطلب تو ذهنمه که هی‌ می‌خوام بیام بذارم اینجا، ولی‌ یا اینقدر خسته‌ام که حال ندارم چیزی بنویسم، یا اگه حالشو دارم یه موضوعی مثل امروز پیش میاد، که اون مطالب به تعویق میفتن

امروز داشتم با مامانم تلفنی صحبت می‌کردم، داشتیم راجع به آفت دهان حرف میزدیم، من گفتم که ما سرچ کردیم، به این نتیجه رسیدیم که اونایی که احتمال آفت زدن دارن، نباید از خمیردندون یا دهانشویه که سدیم لوریل سولفات داره استفاده کنن. خلاصه این بحث علمی‌ ادامه پیدا کرد، تا اینکه مامانم گفت که من به پیشنهاد دندونپزشکم "سنسوداین" استفاده می‌کنم، گرون تره ولی‌ خیلی‌ خوبه.

گفتم آره اینجا هم هست، از بقیه خمیر دندون‌ها گرون تره، اونجا چنده؟ گفت که ۳۶۰۰ تومن! خوب بله نسبت به خمیر دندون پونه و داروگر ،... که فوق فوقش ۱۰۰۰ تومن باشه، این گرون حساب می‌شه.

حالا بشنوید خلاقیت ایرانی‌ رو:

مامانم گفت که دختر همسایه روبرویمون ویزیتور این شرکت هست، تعریف کرده که شرکت مدتی ضرر میداده، بعد از کلی‌ پیگیری، دیدن که اي دل غافل. هموطنان عزیز وقتی‌ به فروشگاه هايی مثل شهروند یا رفاه،... مراجعه می‌کنن، این خمیر دندون رو از تو جعبه اش در میارن، میذارن تو جعبه پونه (برای مثل میگم پونه) و زمانی‌ که خریدشون رو میبرن صندوق حساب کن ه، صندوقدر بی‌چاره از همه جا بیخبر بارکد پونه رو وارد می‌کنه، غافل از اینکه توش سنسوداین هست!

حالا این شده، که شرکت محترم تو هر فروشگاهی یه ویزیتور کاشته که هم برای محصولش تبلیغ کنه هم مواظب خمیر دندون‌ها باشه.

میدونم که گریه داره، ولی‌ من تا ۱ ساعت داشتم به این قضیه میخندیدم (به خدا خندهٔ من از صد تا گریه بد تره)

باور کنین من اگه صد سال فکر می‌کردم همچین چیزی به ذهنم نمیرسید. شما چطور؟

والا هم اينكه دلم نيومد دوست داران بارون رو بي خبر بذارم هم اينكه گفتم دردمو با شما تقسيم كنم.
الان كه دارم اينو مينويسم. باران سيل اسا در حال بارش هست. هر قطره اش قد يه گردو هست. باور كنيد راست ميگم! به زودي طعمه سيل ميشيم.

من اون موقع هم كه ايران بودم از اب و هوا شانس نيوردم اينجا هم همينطور!
هميشه جمعه ها كه نمي رفتم دانشگاه، هوا علي و توپ و افتابي بوداون وقت وسط هفته كه محكوم بوديم بريم دانشگاه هوا سرد و باروني ميشد. البته تا ايران بودم بارون رو دوست داشتم و هميشه عاشق خيس شدن زير بارون بودم و با چتر ميونه اي نداشتم.

اينجا هم با چتر ميونه اي ندارم ها ولي ديگه با بارون و خيس شدن حال نمي كنم. اخه شما نمي دونين كه چقدر بارون مياد كه!!! اونم چي، همراه با بادهايي كه در تمام جهات در حال وزش هستن. يعني ديگه به خدا قطره هاي بارون هم گيج ميشن ،نمي دونم به چه جهتي بايد بيان پايين!

حالا اينجا هم آخر هفته ها كه ما تو خونه ايم هوا صافه. همچين كه روز هاي كاري شروع ميشن بارون ها هم شروع ميشن!!!! با اين وضعيت هم من 4 روز اينده رو حتما حتما بايد از خونه برم بيرون. اخه ما پياده ميريم دانشگاه


اينم يه عكس كه بتونه وضعيت رو توصيف كنه، البته الان اينجا درخت ها همه لخت و بدون برگ هستن. البته خودم هم عكس گرفتم ولي بارون توش پيدا نيست

2ساعت بعد نوشت: هوا كاملا صاف شد و براي چند دقيقه هم خورشيد خودنمايي كرد. راست ميگن كه به هواي اينجا نمي شه اعتماد كرد

امروز یه کار خیلی‌ فوری با استادم داشتم، دیدم که شاید نتونم با ‌ای میل به موقع جواب بگیرم، برای همین تصمیم گرفتم که بهش تلفن کنم. سریع رفتم تو سایت دانشگاه اسمشو آوردم و رفتم توی صفحه مخصوص خودش و اولین شماره‌ای که به چشمم اومد رو گرفتم. یهو صدای یه خانمی از اونور خط اومد که گفت: آنا... (یعنی‌ آنا هستم بفرمایید، که ۲ کلمهٔ آخر به قرینهٔ معنوی حذف شده بود!!) از اونجایی که استاد من یه آقای گنده تو مایه‌های خرس هست (که البته ما بهش لقب خرس مهربون رو دادیم، آخه خیلی‌ مهربونه) و صدای کلفتی‌ هم داره، من اینجوری شدم بعد در نهایت اعتماد به نفس گفتم که می‌شه من با مایکل حرف بزنم؟ (خودمو آماده کرده بودم که بگه اشتباه گرفتی‌) که خانوم خیلی‌ مهربون بهم گفت که، ولی‌ مایکل الان خونه نیست، باید به افیسش زنگ بزنی‌!!! من دوباره اینجوری شدم بعد سریع کامپیوتر رو نگاه کردم دیدم که ‌ای وااااااای من شماره خونشو گرفتم، سریع کلی‌ معذرت خواهی‌ روانه کردم که ببخشید من شماره رو اشتباه گرفتم، شرمنده،....الان زنگ میزنم به افیسش، اون بنده خدا هم با مهربونی (گویا زن و شوهر هر دو مهربونن، حالا نمیدونم خانومشم خرس هست یا نه؟) گفت که اشکال نداره، بای.

تلفن رو که قطع کردم دیدم این استاد بنده خدای من هر چی‌ شماره تلفن تو زندگیش داشته تو سایت گذاشته.

اینجا ۲ نکته قابل ذکر هست!

۱- اینجا صاحب تلفن تا گوشی رو برمیداره، اسمشو میگه که طرف بدونه با کی‌ داره حرف می‌زنه، اون وقت تو ایران یکی‌ که به خونمون زنگ می‌زنه و با کسی‌ کار داره که خونه نیست، بکشیش خودشو معرفی نمی‌کنه، هي ميگي ببخشين شما؟ هی‌ میگه من دوستشم!! یا اینکه خودم دوباره زنگ میزنم (بعضا می‌رن و دیگه هم زنگ نمیزنن). به قول بابام، خوب معلومه که دوستشی، اگه دشمنش بودی که زنگ نمیزدی. من نمیدونم چرا بعضیا این مدلین، خوب اگه خودتو معرفی‌ کنی‌ چی‌ می‌شه مثلا؟ من که معمولا خودمو معرفی‌ می‌کنم.

۲- تو ایران داشتن شماره موبایل استاد یه چیز خیلی‌ سخت و دست نیافتنی بود، چه برسه به تلفن خونه!!! اونوقت این بنده خدا همه رو تو سایت دانشگاه گذاشته! تازه اي دی اسکایپشم گذاشته که اگه لازم شد باهاش چت کنیم. از اینکه هم زنگ بزنیم خونشون اصلا ناراحت نمیشن.

اینجاست که تفاوت‌های فرهنگی‌ خود نمايی می‌کنن. (من نمیگم که اینا خوبن یا بدن ها!!! من میگم ما با اینا فرق داریم) البته استاد من که خیلی‌ خوبه، من به شدت دوستش میدارم. البته اینم بگم که فنلاندی هست که اینقدر خوبه ها! اگه سوئدی بود. بعید میدونم اینقدر دوست داشتنی میشد.